ඔහේ හප හපා යන්න ..

ඉස්සර ...

 ඇත්තටම ඉස්සර කිව්වට දැන් නම් දැනෙන්නේ ආත්ම ගණනාවකට පෙර වගේ  , අපි සිංහල අවුරුද්දට ගමේ යන්නෙමු . 

කොටුවේ බස් ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් නුවර බස් එකක නැගලා , එතනින් අලකොලංග (ද කොහෙද ) බස් එකක නැගලා , තිස්මඩ හන්දියෙන් බැහැලා , විනාඩි 15ක් විතර පයින් යන්න ඕනේ නුවර ආතම්මලාගේ ගෙදරට (මරු නුවර!! ).
ඔය අලකොලංග බස් එක , එක දොරක් තියෙන බාග සයිස් ලංගම බසයක් . මට බොහෝ විට යන්න ලැබෙන්නේ , රියදුරු අසුනට පිටිපසින් ඇති ගියර්  බැටරි පෙට්ටිය උඩ ඉඳගෙන . ඔය ගියර් පෙට්ටිය උඩ මාර තැනක් , අසුනක් නොවුනත් , අසුනක්ම වෙන.. රියදුරුට ලඟම ..එහෙම තැන් නම් කොච්චර තියෙනවද කියලත් හිතෙනවා ... වටේ යනවා කතාව ..ආයේමත් එමු කොටුව බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට ... 

මම මේ කියන කාලේ ඉන්ද්‍රසිරි බසුත් නැත්තේය ..කොටින්ම පෞද්ගලික බසුත් නැත්තේය ... සියලු දන සරණ , සිලෝන් ටකරන් බස්ම පමණි . .. 

පෝලිමේ ඉඳලා නැගලා එක ළඟ සීට් තුනක් අල්ලලා,  අම්මාවයි , අපිවයි ඉන්දන අප්පච්චි , බැහැලා යන්නේ ළඟ කඩේකින් දුම් කුරක් අරන් උරන්න,  අම්මගේ නොරුස්සුම් බැල්ම දැක්ක නැති ගානට . (ප්‍රසිද්ධියේ දුම් බීම එකල අසම්මතයක් නොවුනත් , ඔහු කවදාවත් අප ඉදිරියේ දුම් නොබිව් බැව් එකපාරටම සිහිවිය ..අනෙක් අතට ඔහු දුම් බීමේ ආදීනව කියා දුන්නත් , එය නොකරන ලෙස නොකී බව තුල , තවත් දිගට ලියවෙන කතාවක් ඇතිබැව් සිතේ ).

ඉතින් ඔය බසයට නැගලා ඉඳ ගත්ත ගමන් තෙල් බෙහෙත් කාරයෝ , කැලැන්ඩර්/ ලිත් කාරයෝ , සුවීප් කාරයෝ , යාචකයෝ මෙන්ම ටොපි සිකරේට්  චුයින්ගම් කාරයෝ ද බසයට නගින්නේ තම වෙළඳාම කරගැනීමටය (ඇතැම්හු කන බොන දේ විකුණන අතර , අනෙකෙක්  විකුනන්නේ මිත්යාදෘෂ්ටියයි , යාචකයෝ ස්වීප් කාරයෝ විත් අපේ හිත් වල ඇති අනුකම්පාවේ  සහ බලාපොරොත්තුවේ වණ කසා , කීයක් හරි කඩා ගෙන යන්නෝය . මෙකී නොකී කාරයන් ගෙන් මගේ ප්රියතමයා , ටොපි චෝකලේට් කාරයාය . ඔහු ළඟ ඇති චුවින්ගම් කෑමට මම ඉතා රුචි විමි . 

ඔය චුයින්ගම් අපුරු සංකල්පයකි . ඉතා කෙටි කලකට රසයක් තියෙන , නැවුම් බවක් ලබා දෙන , ටික වෙලාවකින් කොහැල්ලා ගුලියක් වෙන ...එවිට අලුත් චුයින්ගම් පෙත්තක් පැකට්ටුවෙන් ගෙන කටේ දමා ගත යුතුය .... එවිට කටේ තිබෙන චුයින්ගම් ගුලියේ තරම දෙවරක් වේ ..හැබැයි මෙය දිගින් දිගටම කරගෙන යාමේදී හපන්නට බැරි තරමට ගුලිය විසල් වේ . .. ඔක්කාරයට එයි..(එවිටනම්  ලංගම බසයක නුවර යන සත් හැවිරිදි කොලුවෙකුගේ තත්වය ඉතා සෝචනීය වේ ... චන්ඩි ගති ක්ෂණිකව වාෂ්ප වී , මවගේ ඇඟට හේත්තු වෙන්නට සිතේ ..)

චුයින්ගම් , වෙළෙන්දන් විකුනන්නේ , "බබාට චොකලට් , නෝනාට ලොලිපොප් , බේබිට චුවින්ගම් ... ගමන් වෙහෙස නිවෙන්න , හප හපා යන්න " වැනි යමක් කියමින් බව මට මතකය . දැන් හිතනකොට එය මොන කුනුහරුපයක් දැයි කියා සිතේ  . අනෙක් අතට හැම වෙලෙන්දෙක්ම කියන්නේ කුනුහරුපමය . ඒත්  මිලදී ගන්නන් නොඅඩුය . විකුනන්නේ භාන්දම පමණක් නොවේ , අදහස් ආකල්පද නිදහස් ආර්ථිකය තුළ අලෙවි කෙරේ . ඇතැම් ඒවාට රාජ්‍ය සහනාධාර ලැබේ , ඇතැම් ඒවා වලට වෙළෙඳ ඒකාධිකාරියක් ඇත .

දැන්නම් බස් වල චුයින්ගම් කාරයෝ හිඟය . ඔවුන් දැන් මාධ්ය්ය අංශයේ ප්‍රවුර්ති විකුණන සෙයකි .

පලි 
ලිත් කාරයෝ , සාත්තර කාරයෝ රූපවාහිනී චැනල්වලය , සංවර්ධනයේ ලොතරැයි අපිට විකුණා උන් සංවර්ධනය වන ස්වීප් කාරයෝ පළාත් සභාවේය , පාර්ලිමේන්තුවේය .... මුළුරටම යාචකයෝය .

පලි යට පලි 
ඇත්තටම ලංකාවේ උග්‍ර නිව්ස් හිඟයක් පවතින බව , නිව්ස් බලන අයෙකුට පෙනේ . මේ එට්කා එක යටතේ හෝ ඉන්දියාවේ නිව්ස් මෙහෙ චැනල් වල හඬ කවා ප්‍රචාරයට ඉඩ ලබා ගන්නේ නම් එය මහඟු සේවයකි . එතකොට සිංහලෙන් ඇඩ් එකක් දෙකක් පමණි