මහතැන්න හඬන්නී // Mahathanna weeps (silently)

පෙරවදන 
කාලේකට ඉස්සර . ඒ කියන්නේ කොල්ලා කාලේ . අපි කොටුව දුම්රිය පොලේ කොම්බුව යටදී එක්තරා උදෑසනක හමුවුණෙමු. පැය අටකට නමයකට පසු ඔහිය දුම්රිය පොලෙන් බැස , මහතැන්නට ඇවිද්දෙමු . මහා තැන්නේ දින කීපයක් ගෙවුවෙමු . අතේ තිබුණු තුට්ටුවෙන් ෆා ඉන් එකෙන් බීර බෝතල් දෙකක් ගෙන බෙදා ගත්තෙමු . එදා සිට මහතැන්න මා මතකයේ පැල්ලමක්  විය . දැනුදු බොහෝ විට  ලංකාවට ගිය විට මම මහා තැන්නට යන්නෙමි... දකින්නට එහෙම කියා සතෙක් නැති , ගහක් කොලක් නැති ( මම හරිත වනාන්තර වඩාත් ප්‍රිය කරමි ) මහා තැන්නේ මම යන්නේ තේ කඩය ලඟට පමණි . පුරුද්දට මෙන් , ලුණුමිරිස්, අතීත කාමය (නොස්ටල්ජියාව ) සමග රොටියක් කා , ප්ලේන්ටියක් බොන්නෙමි . අම රස පිරි ඥානකථා දැන් එහි නැත ...ඒත් වැඩි සීනි ප්ලේන්ටිය එසේමය . එක් වරම , එදා ඔහියෙන් ආ ගමනත්  අදත් අතර කාලය මතකයෙන් අතුරුදහන් වේ .

සිතේ කවක් ලියවේ . මම එය පොතේ පිටු අතර සටහන් කරමි 

මහා තැන්න

දොඩවන්නී 

හීන් හඬින් 

ඈ මතක කථාව 

අමතක කර 

තබන්නී 

ගල විද 

එලු 

රේල්ලු 

පාර දිගේ 

සුද්දා විත් 

දැක 

විඳ 

ගෙන වසඟයට 

වාසගමද දී 

ගියේය 

ඈ 

සුසුම් ලන්නී 

හමන පවන්හි 

කඳුලෙන් තෙමන්නී 

සඟවා 

පාවෙනා වළා හී  

Mahathanna

speaks loudly 

in silence 

of the past 

throbbing memories 

she'd rather forget

The white men

who built rail tracks 

came along

to see

shucked her off 

her composure.

conquered.

gave their names.

and forgot

She sighs 

in a strong breeze

the cloud shawl

cloak  you 

soak you 

in her tears

පලි :

පින්තුරය ගත්තේ තේ කඩේ පිටි පස්සේ මහජන වැසිකිලියේ කවුළුවෙන් . මෙය දුටු මා මිතුරෙක් මෙයට Nature's calling කියා සටහනක් තැබුවා .   දෙවැන්න ඇත්තටම මහ තැන්න හඬනවා කැමරාවේ සටහන් වූ අයුරුයි . ඇගේ සුසුම් , කඳුළු හා වේදනාව ඔබට නොදැනේද ?