තන්ඩලේ දෙන්නා දෙපොලේ දක්කනවා

පියෙකු දෙ  උර නැග   ගත්  සිඟිත්තෙකි . පුර පසට හැරුණු අඩ  සඳ , අහසේ කොනක , දුහුල් සේලයකට මුවාවූ නව යෞවනියක සේ , ලජ්ජාවෙන් වලා කුලකට මුවාවී සිටින්නීය . නුවර අත්තා ගෙනවිත් දුන් ඔලිඳ ඇට මල්ල , මැද  සාලයේ ඉහිරුන විටෙක් මෙන් , අහස පුරා ඉහිරුන තරුය . දෙසවන් පිරෙන්නට රැහැයියෝ ගයති . 

බොරළු මතු වූ මාවත දිගේ ඔවුහු ඇවිද යන්නාහ . පියාගේ ඇවිදීමේ වේගයටම , ඔහුගේ බිරිඳද පසුපසින් වැටිලාය  . ඈ , තම වෙහෙස , නැගෙන හතිය සඟවා ගන්නීය . ඈ නෙත් යොමුවී ඇත්තේ , පුතු දෙසය .

"ලජ්ජුලුවෝ උද යි , උදයි ...." සුරතල් බසින් කොලුවා කෑ ගසන්නේය 

" පුතා කියන්නකෝ අර කවිය " අප්පච්චි පෙරැත්ත කරන්නේ , කෙතරම් ඇහුවත් , ඇති නොවෙන ඒ කවිය නැවත ගායනා කර ගැනීමටය .

කොලුවා කවිය පටන් ගන්නේය .
"තන්ඩලේ දෙන්න දෙපොලේ දක්කනවා ආ ආ ..කතු කැලේ  ඒ ඒ ඒ ඒ ...". රැහැයි  ගීය  මදකට නතරවූ සෙයකි 

අප්පච්චිගේ මුහුණේ මද සිනාවක් ඇඳෙයි . ඔහු මව දෙස බලන්නේය . ඈ සිනහවෙමින් කොලුවා ගේ පිට පිරිමදින්නිය 
" හා හා පුතු වැනෙන්න එපා , අප්පච්චිට අමාරුයි ...දැන් ඔයා වැටෙයි ..". මව් සෙනෙහස පිය සෙනෙහසට වඩා වෙනස්ය . එය වැඩියෙන් පරිස්සම්දායකය .

"හරි හරි පුතු කියන්න ..."

" කතු කැලේ , ගාලේ නොලිහා වද  දෙනවා ". 
කොලුවාට ඊළඟ පදය අමතක වූ සෙයකි .
"හපුතලේ ...." පියා ඔහුට එය මතක් කර දෙයි 

"අපුතලේ , කන්ද දැකලා බද දානවා ආ ආ ආ  . පවු කල ගොනෝ ඕ  ඕ  ඇදපන් න් න්  . අපුතල් ල්  ල්  යනවා ආ ආ ආ .."

"අප්පත්ති ..."

"ඔව් පුතු ?"

"පව් ගොනා ...."

"හ්ම්ම් "

මවකගේ ලයින් පිටවූ සුසුමක් රෑ කළුවරේම  පරිසරයට එක් වුයේ හොරෙන් ය . ඒත් සඳවතියට එය දැනුනි .



පලි 

කාලය එක්දාස් නවසිය හැත්තෑව දසකයේ අගය . මේ යුවල රජයේ ආයතනයක සාමන්‍ය  රැකියා කරන , කුලී නිවෙසක තම ජීවිතය පටන් ගත් දෙපළකි . දහසක් බලාපොරොත්තු සිත්හි ගුලිවුණු ඔවුන්ගේ ජිවිතයේ , කිරුළ  තම කුළුදුල්  පුත්‍රයාය . ඔහුට අවුරුදු තුනකි . සතියේ බොහෝ දිනවල මෙන් , රාත්‍රී ආහාරයට තම සහෝදරයාගේ නිවෙසට ගොස් , අල්ලප සල්ලාපයෙන් පසුව , කොළඹ තන්තිරි මාවත දිගේ නැවත තම නිවෙසට පැමිණෙන ගමනකි මේ . 
මොවුන්ගේ ජීවිතය පඩි දිනයෙන්  පඩි දිනයට  , හපුතල් කන්ද නගින දෙබානගේ ජිවිතයට එතරම් වෙනස් නැත . එහෙත් වෙහෙස නොබලා ඔවුන් දිවි ගැල  අදිති .

පොඩ්ඩෙන් කියන්න අමතක වෙනවා , ඒ කොලුවා මමය . මේ කරත්ත කවිය මා කුඩා දිනවල නිතරම කියූ දැනටත් හිතේ ගැඹුරකටම  දැනෙන එකකි