සුලෝචනා සහ Joeline

මේක ඒ විදියකට  කාන්තාවන් දෙදෙනෙක් ගැන සටහනක් . මාතෘකාවේ සුලෝචනා හා ජෝලීන්  කිව්වට,  ඒ දෙන්නා ගැනම නෙමෙයි  ඒ දෙන්නට අමතන කතුන් දෙදෙනෙක් ගැන තමයි ඇත්තටම කතාව .

කෙසේ වුවත් සිදුවී ඇති දෙය සමානයි . දෙදෙනෙක් අතරට තුන්වෙනියෙක් ඇවිත් .

මේ ලඟදි , අන්තර්ජාලයේ අහගෙන ඉන්නකොට පරණ ගුවන් විදුලි වැඩසටහනක් , අර බරට වගේ සැහැල්ලු දේ කියන සිංහල සර් , (ඔව් ඔව් එයා තමයි ) , ඔන්න හීන  අහුලන ගමන් කියනවා කණ  වැටුනා මරු කතාවක් . ඔහු කියනවා අග මෙහෙසියට ප්‍රශ්නයක් වෙන්නේ අන්තඃපුරයට අලුතෙන් කෙනෙක් රැගෙන ආවිට  නෙමෙයි , තව කෙනෙක් අග මෙහෙසිය කරගන්න හැදුවොත් කියලා .. ඒත්  ඒ රජවරුන්ටනේ , අපි වගේ සාමාන්‍ය මිනිස්සුන්ට ඉතින් ඉන්න එකත් කලමනාකරන්න අමාරුයි සමහර වෙලාවට , කොහෙද තව අන්තඃ පුරයක් තිබුනා නම් .

ඒ වුනාට අදහස පැහැදිලියි නේ ?

හරි නැවතත් කතාවට යොමු වෙනවානම් , ඔබට මතකද දන්නේ නෑ  ඩොලී  පාර්ටන් …. පරණ අයට  නම් මතක ඇති… (ඒ කාලේ නම් කිව්වේ , මොනවා වුනත් හොඳ පපුවක් තිබ්බ ගැහැනියක් කියලා ) එයා තමයි ගයන්නේ පලවෙනි සින්දුව . ඇය කොටින්ම කියන්නේ මෙන්න මේ වගේ දෙයක්

දනින් වැටෙනු ඇත

ඔබ දෙපා අබියස

රජ වරුන්   සිටුවරුන්

රුපුන් යුද දිනු සොඳ

විරුවන්

කළාක්  සේ දඹ රනින්

රුව ඔබේ

කුමරියේ

වසඟයට නොගන්නේ

කවුරුන්

ඒත්  මට සිටින්නේ

මගේ හද සොරා ගත්

එකම එක

එකම එක

කිඳුරෙක්

ඔබ වසඟ රැහැන්  පට

දිය කරනු

නොහී  මට

සප්ත සයුරක් කඳුළු

හෙලුවත්

ඉදින්

මා කිඳුරා ව

දෙන්න  

ඔහු  කිඳුරියට

ඔහු අයිති නොකරගන්

ඔබට හැකි නිසාවට

මෙන්න සින්දුව

හැබැයි සුලෝචනාට , අමරා රණතුංගයන් කියන්නේ එහෙම නෙමෙයි .

"එක කිරුළක් අපිට පළඳින්න බෑ  . එකම සිහසුනේ ඉන්නට බෑ , අප දෙදෙනාටම එක රජ දහනක රජ වෙන්නට බෑ …. " කියා ඈ  කීවත්, ඈ  කියනවා ඊලඟට

."නමුත් මගේ කඳුල ඔබේ සිනහවක් වෙද්දී , ඔබ ලත වෙන්න එපා මේ ගැන , රජ දහනත් කිරුළත් ඔබට පවරා මම ඉවත් වෙන්නම් දුක සිතේ දරා .. "

මට හිතෙනවා මෙතන කියවෙන කතාව සාම්ප්‍රදායික ආසියාතික ගැහැණිය හා නුතන ගැහැණිය අතර කතාව දෝ  කියා  . තමන්ට අයිති දේ වෙනුවෙන් සටන් වදින, සම තැන (නිසි තැන නොව ) ඉල්ලන  නුතන කාන්තාවට වඩා වෙනස්  සාම්ප්‍රදායික ගැහැණිය දුක කන්දක් තරමට ඉහිලුවාය .  ආසියාතික දර්ශනයෙන් නැමුණු සිතෙහි නැගුනු ඒ දුක්, කරුණාවෙන් , උපේක්ෂාවෙන් ම දිය කර  හැරියාය  . බත් හැළිය  ස්වාමියාට හා දරුවන්ට කැමැත්තෙන්ම බෙදා  දී ඈ  දන්කුඩ කෑවාය.  මහමෙරක් තරමටම දුකක් උහුලන්න ධාරිතාවක් , ඒ ගිනි නිවා ගන්නට කරුණාවක් ඈ  හිත තුළ  තිබුනේය  .

අම්මලා මතු බුදු වෙන්නේ ඒ නිසා වෙන්නට ඇති . අම්මලා පමණක් නොව ඒ ඌරුව ළඳකට ටිකෙන් ටික , ලපටි අවදියේ සිටම කාන්දු වෙන්නට ඇත . ප්‍රේමයේ විරහව වුව බාර ගන්නට ඈ  සිත හයිය එලෙස ආවාදෝ මට සිතේ

පලි

වරදවා තේරුම් ගන්න එපාමය  , ගැහැනුන් දුක් විඳිය  යුතු යයි කියන එක නෙමෙයි මා කියන්න හැදුවේ  . මටත් ඉන්නේ දුවෙක් නිසාවට , මමත්  අකැමතියි ඇයට විඳවන්නට  වෙනවාට . නමුත් මා ලියන්නට සැදුවේ , සමහර විට අපි පහත් කොට සලකන දේ තුල එතනින් එහාට ගිය ජීවන දර්ශනයක්  ඇතැම් විට ඇතැයි  කියාය .