බැලුම් දෙකක් ගෙන දුම්රියට නැගි තරුනයා

තවත් නගරයක තනියෙම ආයෙමත් සැරයක්.තනිකමට මම වයස වැඩිද මන්දා.සතිය නම් ගතවෙනවා ,ඒත් සති අන්තය වෙනම කතාවක්.කාලය කියන්නේ එකාකාරව ගලන දෙයක් නෙවෙයි දෝ මන්දා.නදියක් වගේ. විටෙක හෙමින් , විටෙක වේගයෙන්.හෝටල් කාමරයක ගොඩාක් හිතන්න වෙලා තියෙනවා.

නුහුරු නගරයක මිනිස්සු දිහා බලන්න හිතෙනවා. උන්ගේ ජීවිත ගැන, කොහේ සිට එනවද,කොහේ යනවද..

ඊයේ කෝච්චියට නැග්ගා තරුනයෙක්.තායි හරි , වියට්නාම් හරි, බුරුම හරි. අතේ බැලුම් දෙකක් .දැන් දුම්රිය ඇතුලේ ඔහු දුරකතන ඇමතුමක. ඔහුගේ බාසාවෙන්. ඒත් අතරින් පතර ඉංග්රීසී නිසා,මම කන් දුන්නා.ඔහු මගදී හැපි බර්ත් ඩේ සින්දුව කියන්න ගත්තා.ඔහු කියනවා මෙහෙම

"අපි දෙන්නා ප්ලැන් කලා වගේ ඔයාගේ උපන් දිනේට මම ගියා .... සතුටු උයනට. මේ ටිකට් එක..මේ බැලුම් දෙක එතනින් ගත්තේ.. ඒත් ඔයාට එන්න බැරි උනානේ...කමක් නෑ ...සල්ලි ටිකක් ඉතුරු කරන් අපි යමු දවසක.."

මේ සිද්ධිය හිතේ කොහෙදෝ ස්පර්ශ කලා.. මට හිතිච්ච දේ පසුව කොමෙන්ට්ස් වල ලියන්නම්.මුලින් ඔබට හිතිච්ච දේ ලියන්න

පලි.සුපුරුදු පරිගණකය මා ලග නැති නිසාවෙන් දිගු ලිපියක් ලියන්නට අපහසු බැවින් ටික දවසක් කෙටි කෙටි සටහන් ..පොඩ්ඩක් ඉවසා වදාරනු මැනව.:)