කුමාර රචනය

පෙරවදන :
ගිය සතියේ මනමේ කුමාරයා විහිලු කාරයෙක් වෙච්ච සංසිද්ධිය ඒ පැත්තෙන් මේ පැත්තෙන් බලලා කට්ටිය ලියලා තිබ්බා . ඒ අස්සේ හිතන්න වස්තු බීජත් තිබුනා .. මේක වලලපු මිනියක් ආයේ ගොඩ ගන්නවා වගේ පෙනෙන්න පුළුවන් ඒත් , මට මේක කලින් ලියා ගන්න වෙලාවක් තිබුනේ නෑ . ඕං එහෙනං ...

මහාචාර්ය තුමා උදේ ගමනක් යනකොට මුනිච්චි උනේ හදිසියේ හදිසියේ කොහේදෝ යන යෝදයා ව (ඔබේ මතකය මිහිර පත්තරේ තරම් ඈතට දිව යනවා නම් ... ඒ චිත්‍ර මතක් වේවි ) .

යෝදයා :  ආ මා චාරිය තුමා ...ගු මෝනින් 

ම.තු : ගුඩ් මෝනින් .. කොහේද මේ යන්නේ ?...

මම මේ මනමේ කුමාරයාට සුභ ගමන් කියන්න යනවා 

හැබැයි යෝදයෝ , ගොඩක් අය  මනමේ කුමාරයා බලන්න  ගියාට පෙනිලා තියෙන්නේ මිස්ට ප්‍රේමචන්ද්‍රව 

මා චරියතුමා , ඒ වුනාට මනමේ කුමාරයා  පස්සේ නිකන් ම ජෝකර් කෙනෙක් වෙච්ච එක වැරදියි නේ ? කුමාරයෙක් උනාට පස්සේ ඒ රෙස්පෙට් එක තියාගන්න ඕනේ නේ ?

දෙකම ඇක්ටිං නේ ... අනික කුමාරයාට ඇඳලා ඒ මනුස්සයා අතට ගත්ත සොච්චමින් කරගත්ත දේ ට වඩා සිය දහස් ගුණයක් , ඒ මනුස්සයා ජීවිතේ කර ගන්න ඇති ජෝකර් ට ඇඳලා අතට හම්බුවෙච්ච ගාණෙන් 

ඒ වුනාට කුමාරයාට අඳින එක වගකීමක් නේ ... අනෙක මීට සති කීපයකට කලින් දුටු ගැමුණු කුමාරයත් ඕකම කළා 

හැ හ් ..දුටුගැමුණු ??!!

ඔව් අර උද්දික ප්‍රේමරත්න , ලෙදර් ජැකට් එකක් ඇඳන් ඇවිල්ලා සින්දු කිව්වේ ...

ඔව් ඔව් මම බැලුවා ..හරි ලක්සනට කිව්වා නේ ... 

සින්දු ලස්සන තමයි...ඒත්  වැඩේ කැතයි නේ ... 

අනේ මන්දා .. ඉතින් දුටු ගැමුණු චරිතෙත් ඇක්ටිං  නේ ...එතනින් පස්සේ ඒ මිනිහා දුටු ගැමුණු වෙන්නේ නෑ  නේ 

ඒ වුනාට ..වැඩේ කැතයි 

යෝදයෝ ..එහෙනම් ..අර කාලයක් ඔටුන්න හිමි කුමාරයට ඇන්ද ගැටයෙක් පහුගිය දවසක , පාරේ බයිලා නට නටා ගිහින් තිබ්බ නේද 

ආ ආ .ඔ ඔ ඔ ..ඒ ඒ  ඒත් ..ඇ ඇ ඇ ට්ටින් ..වෙන්න ඇති නේ 

පසුවදන : රාක්ක වල තියෙන දෙයින් නිරූපණය වන්නේ , මුදලාලිගේ තේරීමට වඩා , පාරිභෝගිකයන්ගේ රුචිකත්වයයයි  සිතමි . 


නළුවන් , නළුවන්යයි වටහා නොගැනීම ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ දොසකි