ආදරයේ පාළම

කාලයක් තිබුනා 

නුඹ දාන්ගලේට 

පොල් කොටන් පාලම දිගේ 

එක පිම්මට මේ ඉවුරට දිව ආපු 

මම හිටියේ මේ ඉවුරේ 

පැත්තකට වෙලා 

උඹේ විසේට ඉඩ දී 

කාලයක් තිබුනා 

නුඹ බිම බලාන, 

හෙමින් හෙමින් 

සුදු ගවුමේ රැලි 

සුළගේ නොයන් 

අතකින් අල්ලන් 

පිය නගාපු 

යකඩ පාලම දිගේ 

මාත් ගියා  විටෙක 

වැරදිලා වගේ 

මුණට  මුලිච්චි වෙන්න 

එකම එක මොහොතකටවත් 

කාලයක් ඇවිත් දැන් 

කොන්ක්‍රීට් පාලම උඩින් 

තාර  කාපට් දිග හැරුණු 

සංවර්ධනේ ඇවිත් හිනාවේගෙන 

ගමට.

අනේ 

ඒත්  

දැන් 

පදිකයන් ගමන දකුණු පසින් 

රිය පෙළ ගමන පාර මැදින් 

පාර දෙපැත්තේ 

අපි