ජීවිතය හරහා දිවීම || Very long distance running

හිමිදිරියේ නගරසභා පිට්ටනියට යන්නට ගත්තේ කොයි කාලේදී දැයි මට හරියටම මතකයක් නැත .
ගැටවර වියේ දිනෙක පටන් ගෙන , වසර ගණනාවක් කිඳා  බැඳී පුරුද්දක් විය .
ඒ අනුව බලන කල මා  රංජි අයියා මුලින්ම අදුන ගත්තේ අවුරුදු විස්සකටත් එහා පැත්තේ දවසක විය යුතුය . ඒ  කාල වකවානු හරියට මතක නැතත් පිට්ටනියේ වට දෙකක් මා අමාරුවෙන් දුවන කල , ඔහු මා කිහිප විටක් පසුකර දිව ගියේ , කෙටි හුවක් තබමින් බව නම් හොඳට මතකය ... 

"මම  තව  timing  පොඩ්ඩක් දියුණු කර ගන්න ඕනේ දිස්ත්‍රික්ක level එකට යන්න "
අපේ හඳුනා ගැනීමේ සාමිචියේදී ඔහු ගේ බලාපොරොත්තු හෙළි කළේය  .

හැම දාම නැතත් , බොහෝ දින වල උදේ පාන්දර පිට්ටනියට යෑම එකල මා දින චරියාවට එක්විය . ඒ යන හැම දිනම රංජි අයියා පිට්ටනියේ සිටියේය .

" ඊයේ මොකද ආවේ නැත්තේ "

" වැස්සනේ උදේ  අයියේ "

" පොඩ්ඩක් පොදයක් ගැහුවා තමයි , හැබැයි ප්‍රශ්නයක් නෑ දුවන්න . මම නම් practice කළා "

 _____________________________________________________________________

Commitment is absolutely necessary in long distance running. Commitment towards your dream l, commitment towards practice , commitment towards development will take you closer to your dream win.

 ____________________________________________________________________

පාට වියකුණු කොට කලිසම , ලා කහ පාට "ඇස්ට්‍රා මාගරින් මැරතන් " බැනියම , පදම්  වූ කැන්වස් සපත්තු කුට්ටමින් සැරසී  , වටේට වටේට කිසිදු නවතිමක නොදැක දුවන ඔරලෝසු මුනතේ තත්පර කට්ට මෙන් , නගරසභා පිට්ටනියේ වාමාවර්තව , සෑම  උදේයකම , ඔහු දිව්වේය  .

හැම දා පුහුණු වුවද , ඔහු තරඟයකට සහභාගි වුයේ ඉඳ හිටය . වරක්  දිස්ත්‍රික්ක මට්ටමේ තරඟයෙකින් දෙවෙනි තැන දිනා ගත්තේය .

" ක්‍රීඩා අමාත්‍යංශයේ මහත්තයෙක් කතා කළා . තව පොඩ්ඩක් timing  හදා ගත්තොත් , සමස්ත ලංකා සංචිතයට යන්න පුළුවන් කිව්වා "

"ශා ඊට පස්සේ රංජි අයියව කොහේ අල්ලන්නද " .
ඔහු අහිංසක හිනාවක් පෑ වේය .

 _____________________________________________________________________

Practice makes one perfect. Practice first becomes a necessary burden , then turns in to an involuntary habit .  Ultimately it becomes an addiction . Such level is required for success as a long distance runner.

_____________________________________________________________________

කාලය ගත වී , ජීවිතයේ බර වැඩිවෙත්ම උදැසන ව්‍යායාම පුරුද්ද මා ගෙන් දුරස් විය . එනමුදු , උදැසන පාන් ගෙඩියක් ගන්නට , ඉරිදා පත්තරේ ගන්නට හන්දියට යන මට දිනෙක  පිට්ටනියේ සිට ආපහු එන ඔහු හමු විය .

"ප්‍රැක්ටිස් ගියා මහත්තයෝ ..." ඔහු සුපුරුදු අහිංසක ලෙස කිවේය .

"ලඟදි රේස් එකක් එහෙම  දිව්වේ නැත්ද ?"

"බලන්නකෝ පත්තරේ ", ඔහු කිවේ මහත් ආඩම්බරයෙනි.
මම ක්‍රීඩා පිටුව පෙරලුවෙමි .
ඔහු පිටුවේ කොනකට වෙන්නට ඇති කුඩා ලිපියකට ඇඟිල්ල දිගු කලේය
" මේ තියෙන්නේ මහත්තයෝ, ශ්‍රී ලංකා වෙටරන්ස්  ටීම් එකේ මගේ නම , ලබන මාසේ දිල්ලි යනවා ...හැබැයි ටිකට් සල්ලි අපි හොයා ගන්න ඕනේ ." 

_____________________________________________________________

Success of long distance running is not measured by a single win , but by considering all the triumphs. Every little win contributes towards keeping the runner going for longer .

A long distance race or  a marathon has not only one winner . Every runner could become a winner, if they achieve their dream . Therefore in a way each runner is running their own race .
___________________________________________________________________

 ජිවිතයේ බර , සිරුරේ තැන්පත් වී  , දොස්තර මහතා රතු සීනු හැ ඬ වූ පසු මම දැන් නැවතත් උදේ පිට්ටනියට යමි.  බොහොම අමාරුවෙන් වටයක් දෙකක් ඇවිදින මා , සිරුරේ බර අඩුවීම කෙසේවෙතත් , සිත සනසා ගැනීමේ ව්‍යායාමයක  නිරතවෙමි .

රංජි අයියා තවමත් පිට්ටනිය වටේ දුවන්නේය . එහෙත් තනියම නොවේ .

"මේ මගේ පුතා මහත්තයෝ , මීටර අට සීය  සමස්ත ලංකා දෙවෙනි තැන  .  සාක් යන්න පුළුවන් මහත්තයෝ පොඩ්ඩක් timing හදා ගත්තොත් .  අපි ඉතින් ඉගනගත්ත දේ කවුරු හරි අපෙන් පස්සේ ගෙනියන්නත් එපායෑ . "

 "එතකොට රංජි අයියා දැන්  coach "

" ඔව් මම දැන් , මෙයාගේ සහයට, සයිඩ් එකෙන් දුවනවා "

 ____________________________________________________________________________

Although not apparent at first , long distance running is a team sport. There are packs of runners running together, supporting each other . Only one can win and they know it. Sometimes you can see senior runners running side by side with the talented young runners , supporting motivating and helping them . Therefore a long distance runner's role changes through time . from a potential race winner to supporting runner.

____________________________________________________________________

පලි 

අපි සැවොම මුලින් අපේ රේස් එක දුවන්නෙමු . ඉර හඳ අල්ලන්නට සිහින මවන්නෙමු .වාසනාවන්තයෝ දින්නනොය , බොහොමයක් අපි  මගදී හැලෙන්නෙමු . 
දිනෙක අපි ඒ යථාර්තය තේරුම් ගත යුතුය . 

ඉන් පසු අපේ දරුවන් ගේ රේස් එකට සහය දෙන්නෙමු . සහයට දුවන්නෙමු .ඔවුන් දිරි ගන්වන්නෙමු . දුර දිවීම මෙන්ම , ජීවිතයද කණ්ඩායම් ක්‍රීඩාවකි .
මේ මාගේ සිතේ මේ දිනවල රජයන අදහසකි ...බොහෝදෙනෙකුට වාගේම මා සිත තුලත්  ඉර හඳ ඇල්ලීමේ හීන තවමත් තෙරපෙයි . එකකට පස්සේ තවෙකක් මේ බලාපොරොතතු බිඳ වැටෙන විට , සිතද පුපුරා යනවා මෙන් දැනේ . ඇතැම් විට සහය දුවන්නා ගේ භූමිකාවට පිවිසීමට කාලයදෝ මට සිතේ