My full toss , my sixer හෙවත් නොපැරදීමේ සහ දිනීමේ වෙනස .

ඉස්කෝලේ ඇරිලා ආපු ගමන් කටට  දෙකට බත් එක ගිලලා , බැට්  එක උස්ස ගෙන පාරේ ක්‍රිකට් ගහන්න ගිය කාලයක් තිබුනා .

මැච් එක මහා පාරේ . කෙලින් පාරේ,   ගොරකා ගහට එහාට ගැහුවොත් හයයි . හරහා පාරක් එල්ල කලොත් ඉතින් විනාසයි කාගේ  හරි වත්තක . ක්‍රෝටන් ඇල්බීසියා  ගස් වලින් මායිම් වෙන් වෙච්ච ඒ දවස් වල,  ගේට්ටු නැති නිසා , වත්තට ගිහිල්ලා බොලේ අරන් එන එක එච්චර වැඩක් නෙමෙයි . හැබැයි ඉබ්‍රහිම් අන්කල්ගේ වත්තට ගියොත් වැඩේ අමාරුයි.  ගේට්ටුව වහලා , තාප්පෙන් පනින්න ඕනේ .හැබැයි ඒ වැඩේට නසීම් අයියා ස්ව කැමැත්තෙන් ඉදිරිපත් උනා . 

ඒකට  හේතුවක් තිබුනා . අර සින්දුවේ වගේ       "   ....ට උන්නේ එකම දුවයි "....අන්තිමේදී නසීම් ඒ කෙල්ලව බැඳලා ඒ ගෙදරම පදිංචි වුනා .

නැවත  කතාවට එමු , නැත්නම් slow over rate  වෙලා දඩයක් වැදෙන්න පුළුවන්

අපේ කණ්ඩායමේ ක්‍රිකට් හරියට ගහන්න පුළුවන් අය  හිටියේ දෙන්නයි . අනිත් ඔක්කොම මං වගේය .

 හැල්මේ දුවලා ඇවිත්  දමලා ගහනවා බොලේ .  කෙලින් වැටුනොත් හරි .

පන්දුවට පහර දෙන්න ගියාමත් ඇස්  දෙක වහලා  දෑත බදලා ගහනවා , වැදුනොත් හයයි . හැබැයි ගොඩක් වෙලාවට ,  the delivery completely defeats the batsman. ඉන් පස්සේ පලාතම දෙදරන හු හඬ .

.
මෙහෙම හිටපු අපිට එක දවසක් ආව චැලේන්ජ් එකක් , ලේන්  දෙකකට එහා ටීම් එකකින් .
මුලින් අපේ කණ්ඩායමේ හැකියාව ලොවටපෙනීම ගැන අපේ හිත්  වල පැතිරිච්ච ආඩම්බරය , අපේ ප්‍රතිවාදීන් ගේ දක්ෂතා ගැන වටින් ගොඩින් ආපු ආරංචි නිසා තුනී වෙන්න ගත්තා .
 " ඉස්කෝලේ ටීම් එකට ගහන එවුනුන්ත් දෙතුන් දෙනෙක් ඉන්නවා ලු ". 

දැන් මොකද කරන්නේ . අපි පුළුවන් තරම් පුහුණු වුනද , තරඟ  දිනය ලං වෙන්න වෙන්න , මෙය නොකෙරෙන දීගයක් බව අපි කාට කාටත් තේරෙන්න  ගත්තා .

" මොනවා වුනත් පැරදුනොත් නම් පාරේ ගිහින් හමාරයි , පුතෝ ".ඉතින් අපි සම්මත කර ගත්තෙමු  සැලැස්මක් . 

තරඟය දවසේ උදේ පාන්දර අපි ගියා පිට්ටනියට. හිතට දහිරිය අරන් හිටගත්තා  පිටිය මැද , රුපු යුදට වන දස මහා යෝධයන් වගේ .

පැයක් , දෙපැයක් කාලය ගෙවී ගියා . ප්‍රතිවාදී පිල ආවේ නෑ . 

එන්නේ කොහෙද , අපි ගියේ තරඟය තියේන පිට්ටනියට නොවෙන කොට . 

ආපු එකේ , අපි පුහුණු වීමේ තරඟයක් ගහලා. අරලිය ගස් උඩින් , ටෙනිස් බෝල ප්‍රක්ෂේපනය කරලා . ප්‍රතිමල්ලවයන් නැතුව , තනියම පිට්ටනියක අපිම එවපු පුල් ටොස් පන්දුවලට  හයේ හතරේ ඒවා නෙලලා ,  දවල් වෙද්දී  ආපහු ආවා නොපැරදී . 

 දිනීම හා නොපැරදීම අතර මෙන්ම පැරදීම හා නොදිනීම  අතරද ලොකු වෙනසක් ඇති බව මම එදින උගත්තෙමි .

පලි  
මුලින් කෙල්ල කොල්ල හැටියට රඟ පාලා , ඊට පස්සේ කෙල්ලගේ අම්ම තාත්තා හැටියට රඟ පාලා , දැන් වෙන වෙන  චරිත රඟ පානා  ලලිතා  ඇන්ටියි  , කරුණාපාල උපාසක සීයයි , අනුන්ගේ මළ ගෙදර තමන්ගේ  වගේ ඔරෙන්ජන් බාර්ලි බෙද බෙදා කරුණාව පෙන්නනවා .

ජාතිආලය  අන්තර්ජාලයේ ලියනා වාක්‍යකට සීමා වෙද්දී , ජාතිවාදයද අන්තර්ජාලය පුරාවට පිළිලයක් සේ පැතිර යනවා .  

අපි ? , මේ හැමටම විරුද්ද අපි . අපි ඉතින් , තනියෙන් පිට්ටනි වලට  ගිහින් අපේම  පුල් ටොස් වලට අරලිය ගස් උඩින් හයේ ඒවා ගහලා,  පැරදුනේ නෑ  කියලා හිත හදා ගන්නවා